HERMANOS
Adiós, Rios; Adiós, Fontes; (fragmento)
Adiós, Rios; Adiós, Fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d’os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, rios, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d’o meu contento.
Muiño d’os castañares,
noites craras d’o luar,
campaniñas timbradoiras
d’a igrexiña d’o lugar.
Amoriñas d’as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr’o millo,
! adiós para sempr’ adiós!
! Adiós, gloria ! ! Adiós, contento!
! Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, em fin, canto ben quero...
! quén puidera non deixar!
ROSALIA DE CASTRO
Poetisa Galega
CLAVE PARA SER METIDO EN
El tiempo es una eternidad o
es un instante?
Uno pregunta desde su muerte
física
pequeña fractura de la vida
ala volando entre lo imaginado
y la verdad que nos espera
sobre los dias que no han de
repetirse
aunque volvamos a nuestros
sucesivos cuerpos.
El tiempo es sólo um pequeno
suceso
que entendemos
cuando con miedo abrazamos
el último pedazo de agonia
que nos queda.
Y vemos con claridad que la
vida
ha passado como un instante.
Y es el nuevo alimento, a la
vez, que com amor nos empuja
en el rio del devenir
para que seamos em vano
en ese futuro que todavia
tenemos presente
en la memória
que debe construir
un nuevo mundo.
Nenhum comentário:
Postar um comentário