quinta-feira, 23 de dezembro de 2010

HERMANOS

Adiós, Rios; Adiós, Fontes; (fragmento)

Adiós, Rios; Adiós, Fontes;

adiós, regatos pequeños;

adiós, vista d’os meus ollos,

non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,

terra donde m’eu criei,

hortiña que quero tanto,

figueiriñas que prantei.

Prados, rios, arboredas,

pinares que move o vento,

paxariños piadores,

casiñas d’o meu contento.

Muiño d’os castañares,

noites craras d’o luar,

campaniñas timbradoiras

d’a igrexiña d’o lugar.

Amoriñas d’as silveiras

que eu lle daba ô meu amor,

camiñiños antr’o millo,

! adiós para sempr’ adiós!

! Adiós, gloria ! ! Adiós, contento!

! Deixo a casa onde nascín,

deixo a aldea que conoço,

por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,

deixo a veiga pol-o mar;

deixo, em fin, canto ben quero...

! quén puidera non deixar!

ROSALIA DE CASTRO

Poetisa Galega

CLAVE PARA SER METIDO EN LA MEMORIA

El tiempo es una eternidad o

es un instante?

Uno pregunta desde su muerte

física

pequeña fractura de la vida

ala volando entre lo imaginado

y la verdad que nos espera

sobre los dias que no han de

repetirse

aunque volvamos a nuestros

sucesivos cuerpos.

El tiempo es sólo um pequeno

suceso

que entendemos

cuando con miedo abrazamos

el último pedazo de agonia

que nos queda.

Y vemos con claridad que la

vida

ha passado como un instante.

Y es el nuevo alimento, a la

vez, que com amor nos empuja

en el rio del devenir

para que seamos em vano

en ese futuro que todavia

tenemos presente

en la memória

que debe construir

un nuevo mundo.

Nenhum comentário:

Postar um comentário