sexta-feira, 31 de dezembro de 2010

Noite Poetica




















Noite Poetica continuação













































Sexta-feira, 19 de novembro de 2010

Revista Internacional de Literatura e Poesia Musa Calíope

Com uma excelente recepção entre os leitores no mundo, a revista eletrônica internacional Musa Calíope, que teve seu primeiro número lançado no dia 21 de setembro de 2010, data de aniversário de Corumbá- MS no Brasil, já prepara sua nova edição. O novo número deve ir ao ar no próximo dia 21 de novembro, numa decisão da equipe editorial, conforme explicou o idealizador e coordenador da revista, Roberto Aguilar, ao jornal Diário Corumbaense.


A ideia inicial era produzir uma edição a cada mês, mas como a revista alcançou grandes dimensões, a proposta foi alterada. Assim, Musa Calíope passa a ser bimestral. Assim, prioriza-se a qualidade, já que a revista, hoje, circula no mundo inteiro.

O grupo editorial da revista, composto por pesquisadores, historiadores, professoras universitárias e poetas, decidiu que ela vai ser feita a cada dois meses até pela quantidade de material que estão recebendo, considerando que tem trabalhos do mundo inteiro da Língua Portuguesa e Espanhola.

Além disso, para as próximas edições estão sendo criadas novas seções e elementos gráficos que colaborarão para o formato da revista, que já agradou em sua primeira versão.

Confira a revista e participe:
Links para Musa Caliope


>http://issuu.com/musacaliope/docs/revista_musa_cal_ope_-_edi__o_1
ou
> http://www.diarionline.com.br/index.php?s=noticia&id=19584

Esse é resultado do esforço e mobilização de poetas como Balbino Oliveira, Benedito C. G. Lima, Lívia e Eliney Gaertner, Profa Universitária Stael Moura e do escritor e historiador Roberto Aguilar.

A Revista Musa Calíope tem o apoio de Rosana Nunes, Diretora do Jornal Diário Corumbaense juntamente com a sua equipe.

Para poemas, contos, fábulas e crônicas: poemasmusacaliope@hotmail.com
Para artigos, ensaios, resenhas e críticas literárias: artigosmusacaliope@hotmail.com
Para contato, esclarecimentos, dúvidas: revistamusacaliope@hotmail.com

quinta-feira, 23 de dezembro de 2010

Perdón

La juego de cónyuege impulsor

la juego de hacer fuerza

la domínio con la cabeza

soy bárbaro

soy un fenómeno soy

un magnífico robot de dos con treinta y ocho

un versátil

hombre de tunel soy digo de caño

soy un elegante hace-paredes

un marcador de punta

aunque me camino toda la cancha me

camino

corro todos hasta las palomas

(me corren hasta mis palomitas)

Soy un dechado

y mi mujer me perdona.

HERMANOS

Adiós, Rios; Adiós, Fontes; (fragmento)

Adiós, Rios; Adiós, Fontes;

adiós, regatos pequeños;

adiós, vista d’os meus ollos,

non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,

terra donde m’eu criei,

hortiña que quero tanto,

figueiriñas que prantei.

Prados, rios, arboredas,

pinares que move o vento,

paxariños piadores,

casiñas d’o meu contento.

Muiño d’os castañares,

noites craras d’o luar,

campaniñas timbradoiras

d’a igrexiña d’o lugar.

Amoriñas d’as silveiras

que eu lle daba ô meu amor,

camiñiños antr’o millo,

! adiós para sempr’ adiós!

! Adiós, gloria ! ! Adiós, contento!

! Deixo a casa onde nascín,

deixo a aldea que conoço,

por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,

deixo a veiga pol-o mar;

deixo, em fin, canto ben quero...

! quén puidera non deixar!

ROSALIA DE CASTRO

Poetisa Galega

CLAVE PARA SER METIDO EN LA MEMORIA

El tiempo es una eternidad o

es un instante?

Uno pregunta desde su muerte

física

pequeña fractura de la vida

ala volando entre lo imaginado

y la verdad que nos espera

sobre los dias que no han de

repetirse

aunque volvamos a nuestros

sucesivos cuerpos.

El tiempo es sólo um pequeno

suceso

que entendemos

cuando con miedo abrazamos

el último pedazo de agonia

que nos queda.

Y vemos con claridad que la

vida

ha passado como un instante.

Y es el nuevo alimento, a la

vez, que com amor nos empuja

en el rio del devenir

para que seamos em vano

en ese futuro que todavia

tenemos presente

en la memória

que debe construir

un nuevo mundo.

Sangria nos meus olhos mortos

“O homem é um deus em ruínas”

Ralph Waldo Emerson

Começo o árduo trabalho de ensacar os figos. Olho a árvore e vejo a mão desproporcional de Deus brotando e descansando sobre a terra arada.

É outono e as folhas se desmancham sobre o chão caiado. A mulher de vértebras em andrajos murmura entre as frestas pretas de seus dentes fatigados: Perante o amor todo ser se desnuda.

Marimbondos rondam o quintal e suas asas negras assustam os olhos planetários da minha infância esquecida. Os pés descalços esmagam a terra num misto incoerente de inocência e maldade. Minúsculas formigas deslizam sobre o tronco cinza, se encontram, se beijam e se abandonam. A simplicidade me apavora.

- Você sabia que as larvas entram no figo, comem-no por dentro e morrem sem poder escapar da própria armadilha? Bonito isso, né?

- Existem tantos homens que são como essas larvas... Invadem nossas entranhas, alimentam-se de nossas vísceras e morrem dentro de nós, devorados pela mesma fúria que os impeliu a entrar.

Aperto a polpa tenra.

No início o gosto não me agradava, mas acabei por apreciar o ritual de abrir a fruta e degustar seus desenhos. Me passava pela cabeça todas as teorias matemáticas tentando provar a inexistência do obtuso. O retorno provável-trágico da vida.

Mordo a flor.

Um velho alto e magro, cuja pele insistia em acariciar o mistério, rezava todas as tardes pelos fetos não vingados. Eu dizia amém, esquecida das mortes fecundas do meu útero. Um sol vermelho sai e faz um escarcéu sob minha vagina de puta cansada. Minha carne despenca dia após dia dos ossos e almeja se esconder na solidão omissa de ancestrais porões brancos. Nostalgia da época em que fui criatura insignificante e era possível estrangular o tempo. Despejar toda areia sobre o ar. Enquanto homens e janelas verdes contemplavam passivos todo suicídio.

Vivo só. Durante as chuvas anoiteço as vistas e sonho com o espetáculo raro das touradas. O corpo da mulher nasceu deformado para o afeto e para a fratura exposta. É apenas uma caixa vazia de paixões frustradas. A autopiedade fez ninho nos meus olhos mortos. Ocos. O amor se extingue entre as podas drásticas e o descaso das madrugadas. Meu coração é um punho fechado. Abril? Não é tempo de figos.

Marcia Barbieri é da cidade de São Paulo/SP. Formada pela Unesp em Língua Portuguesa e Língua Francesa. Tem textos publicados nas Revistas Literárias Cronópios, Germina, Escritoras Suicidas, O Bule, Meio Tom. É colunista das Revistas Literárias Caos e Letras e Sinestesia Cultural.

Edita o blog: www.avidanaovaleumconto.blogspot.com.

E-mail: marcia_barbieri@hotmail.com

De “Cuaderno Rojo” (2002)

LIBÉLULA

La libélula es un ángel caído en desgracia

que doma – incansable – el aire arisco.

La libélula es hija del helicóptero y la abeja,

curiosísima aventura.

Cuando nos presta sus ojos

podemos ver – en el día – las estrellas

que azulean.

Con el más leve sonido,

en las paredes de yeso

su escasa sombra aterra.

FOTOGRAFÍA

Tiene la muerte a un niño asido de la mano.

La mano del niño es inmensa y pronto cubre

a la muerte con falanges y nudillos.

Tiene el niño una muerte en la mano

y nos la arroja riendo, con gesto de loco

o de anciano.

Tiene la muerte una fotografía impresa en papel delicado,

en ella se mira a un niño de grandes manos; en esa fotografía

que a todos muestra, contenta, estamos todos

estamos todos presentes.

De “Rocanrol y Canciones del Futuro” (inédito)

UPDATE

“Necesitamos un mundo que se eleve”

Tomi Kontio

Este es un poema automático: On,

y el cielo escupe serpiente áureas.

Off, y se hace un silencio de muerte

en el recinto, de pronto esfera.

La palanca verde a la derecha

desencadena humores acuáticos,

como caleidoscopios de papel picado.

El botón rojo abre los párpados de los claveles

y exhuma la grafía de los muros areniscos.

La tecla X permite acceder al mensaje,

que consiste en una sola y fatal palabra.

Una vez leída ya nada será lo mismo.

Pero el tormento es temporal y -a la larga- obsoleto.

Este poema será reemplazado en breve

por un software macanudo y optimista.

Pierda cuidado.

POETAS DEL FIN DEL MUNDO

Hoy, que el fin del mundo está cerca

déjenme decirlo de la manera

más cursi posible:

poetas del fin del mundo, uníos.

Fundemos la Sociedad de Poetas Pobres

recorramos el planeta con plata prestada

pintemos bigotes en los posters de los dioses.

Yo, qué he fracasado en todos los menesteres

del entendimiento humano,

que le debo tanta plata a tanta gente

que he mirado el Parnaso con delectación babosa

declaro: que esta vida es todo lo que mis ojos verán

denuncio el hambre de las calles,

la senectud de las ideologías

la inoperancia de las religiones

la soledad de la hora pico.

Ayúdenme a gritar con las manos alzadas

y drogadas como en un concierto de rock:

que esta vida es todo lo que sus ojos verán

que nos mamaron compadres,

que esta vida es todo lo que tus ojos verán,

que rompieron la alcancía y no nos enteramos.

Que esto es lo que hay, y punto.

CANCIONES DEL FUTURO [2]

“Deja vú de lo que va a venir”

Fito Páez

Escribamos reseñas de libros sin publicar

fragmentos de novelas inexistentes

empecemos por el último verso

del poema más grande del mundo.

Pintemos estudios inconclusos

firmemos grabados ausentes

vendamos lienzos y tablas en blanco.

Dediquémonos a la crónica y la glosa

al balbuceo constante de la crítica

recomendemos canciones odiosas

alabemos a los autores pérfidos.

La poesía no está en la calle:

en la calle está la gente que camina y trabaja

y cuestiona la utilidad de un poeta

la profundidad del teorema

la eficacia de la música

el beneficio del alma

sin despeinarse la rutina.

En la calle están los perros

que se comen a los niños del futuro,

en la calle están los autos

inmóviles / de la crisis eterna.

Busquen la poesía en otra parte,

señorita periodista,

busquen la poesía en otra parte.

jolivud

Decir bai-bai

desde treinta y un dientes

amarillos

zumbar azuzando

como la gran mosca

que sospecha la muerte

frotarse contra el vidrio

de los vivos

hacer asú con los labios

en trompeta

soy una superestrella carajo

mis venas se hinchan de orgullo

te invito a mis días y espasmos,

a mi baño, a mi impotencia

dame el flash el arquitrabe

el jale el insomnio la cornucopia

soy una superestrella

y no reiré la gran broma.

PLEGARIA DEL LADRADOR

Mister Dios si está usted por ahí

deme una señal, no sea malo

concédame días plenos

y mujeres escandalosas

como a mick jagger

concédame el génesis del fuego

y la cabeza partida

de morrison y hendrix.

Incline su alba cabellera para verme jugando

a las escondidas con la cordura y el sano juicio.

¡Fíjese nada más este país, haga el favor!

Usted que es dueño de un alma

de destrucción masiva,

tenga misericordia de la mediocridad

y el mal gusto, pero eso sí,

cómase vivos a los fanáticos del poder

y a nuestros pobres rockstars egomaníacos.

Yo, que soy un perro y el rey de los lagartos

emplazo a su autoridad, Mr. Dios, a que se ponga las pilas y

deseándole éxitos en sus funciones, me despido atentamente.

De iPoem (2008)

i - Poem

“…como el sol y la afeitadora eléctrica”

Luis Alberto Spinetta

Apreciemos la gracia y comodidad de

un menú de opción múltiple.

Las apariencias engalanan.

Gire la ruedita con amor

y encontrará el poema de su agrado.

Chatear es un acto de amor simulado.

Un i-poem en cambio

le ofrece al usuario

la ilusión del pensamiento,

el libre albedrío y la creatividad,

trasportándolo a parajes extravagantes y absurdos

plenos de palabrería incoherente

donde la gente se mata por un pan.

Haga de cuenta, la vida real.

Recuerde: si queremos un mundo nuevo

tenemos que acabar con éste.

NATIONAL GEOGRAPHIC

Un elefante telepático

es un antipático ente teleológico,

un espasmódico gordo come-síncopas

un artefacto móvil estrambótico.

Un elefante telepático

núbil, casto, antisistémico

estampa tintas estruendosas

tatúa estatuas, protomártires.

Un elefante telepático

asiste al caos económico

asesta conos en la cúspide

y canoniza necrosados.

Que alguien levante al elefante

que atente altiva al telepático

que atenta avive su fellatio

que tiente el tacto patológico.

Se muere tonto el elefante

sin una punta en la trompita

niño inocente, bruto errante

se va pisando margaritas.

HISTORY CHANNEL

El hombre edifica ciudades

debajo de las palabras,

paracaídas sublinguales

niñas pop angloparlantes.

Ya no hay remedio ni arcoíris

para la lluvia ácida de los desempleados.

La taxidermia es la nueva religión

de los desamparados de la democracia.

El mundo trata cada vez mejor a sus muertos

que salen en documentales

con la dentadura podrida

explicando en sus propios términos

el futuro de la especie.

CHALLENGER

no podemos,
aunque queramos,
descifrar la arquitectura
de un solo de piano
la temperatura del friso
las patologías del beso.

no conseguimos
aunque seduzcamos chicas
y dominemos los motores a combustión
palpar el silencio del diálogo
presentir el instante del sí
emular la penumbra del árbol.

nos ha sido dado el cielo
mas no el vuelo,
el orgasmo y no la vida eterna
el futuro y el olvido
en proporciones iguales.

estas son las cosas que hacen al camino,
los tics, las manías
las bocanadas profundas del aire.

estos pequeños suspiros
suman una cifra ignota
que detiene la cuenta y el aliento
a la hora luminosa del exilio.

cerremos los ojos
ajustemos el reloj del corazón:
la ciudad espera
con sonrisas ray-ban
y nubecitas jorobadas.


yo solo proyecto una sombra inquieta
contra el duro contorno domiciliario
que hoy llamo casa, mesa y mundo.