sexta-feira, 31 de dezembro de 2010
Sexta-feira, 19 de novembro de 2010
Revista Internacional de Literatura e Poesia Musa Calíope
Com uma excelente recepção entre os leitores no mundo, a revista eletrônica internacional Musa Calíope, que teve seu primeiro número lançado no dia 21 de setembro de 2010, data de aniversário de Corumbá- MS no Brasil, já prepara sua nova edição. O novo número deve ir ao ar no próximo dia 21 de novembro, numa decisão da equipe editorial, conforme explicou o idealizador e coordenador da revista, Roberto Aguilar, ao jornal Diário Corumbaense.
A ideia inicial era produzir uma edição a cada mês, mas como a revista alcançou grandes dimensões, a proposta foi alterada. Assim, Musa Calíope passa a ser bimestral. Assim, prioriza-se a qualidade, já que a revista, hoje, circula no mundo inteiro.
O grupo editorial da revista, composto por pesquisadores, historiadores, professoras universitárias e poetas, decidiu que ela vai ser feita a cada dois meses até pela quantidade de material que estão recebendo, considerando que tem trabalhos do mundo inteiro da Língua Portuguesa e Espanhola.
Além disso, para as próximas edições estão sendo criadas novas seções e elementos gráficos que colaborarão para o formato da revista, que já agradou em sua primeira versão.
Confira a revista e participe:
Links para Musa Caliope
>http://issuu.com/musacaliope/docs/revista_musa_cal_ope_-_edi__o_1
ou
> http://www.diarionline.com.br/index.php?s=noticia&id=19584
Esse é resultado do esforço e mobilização de poetas como Balbino Oliveira, Benedito C. G. Lima, Lívia e Eliney Gaertner, Profa Universitária Stael Moura e do escritor e historiador Roberto Aguilar.
A Revista Musa Calíope tem o apoio de Rosana Nunes, Diretora do Jornal Diário Corumbaense juntamente com a sua equipe.
Para poemas, contos, fábulas e crônicas: poemasmusacaliope@hotmail.com
Para artigos, ensaios, resenhas e críticas literárias: artigosmusacaliope@hotmail.com
Para contato, esclarecimentos, dúvidas: revistamusacaliope@hotmail.com
quinta-feira, 23 de dezembro de 2010
Perdón
La juego de cónyuege impulsor
la juego de hacer fuerza
la domínio con la cabeza
soy bárbaro
soy un fenómeno soy
un magnífico robot de dos con treinta y ocho
un versátil
hombre de tunel soy digo de caño
soy un elegante hace-paredes
un marcador de punta
aunque me camino toda la cancha me
camino
corro todos hasta las palomas
(me corren hasta mis palomitas)
Soy un dechado
y mi mujer me perdona.
HERMANOS
Adiós, Rios; Adiós, Fontes; (fragmento)
Adiós, Rios; Adiós, Fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d’os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m’eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, rios, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d’o meu contento.
Muiño d’os castañares,
noites craras d’o luar,
campaniñas timbradoiras
d’a igrexiña d’o lugar.
Amoriñas d’as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr’o millo,
! adiós para sempr’ adiós!
! Adiós, gloria ! ! Adiós, contento!
! Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, em fin, canto ben quero...
! quén puidera non deixar!
ROSALIA DE CASTRO
Poetisa Galega
CLAVE PARA SER METIDO EN
El tiempo es una eternidad o
es un instante?
Uno pregunta desde su muerte
física
pequeña fractura de la vida
ala volando entre lo imaginado
y la verdad que nos espera
sobre los dias que no han de
repetirse
aunque volvamos a nuestros
sucesivos cuerpos.
El tiempo es sólo um pequeno
suceso
que entendemos
cuando con miedo abrazamos
el último pedazo de agonia
que nos queda.
Y vemos con claridad que la
vida
ha passado como un instante.
Y es el nuevo alimento, a la
vez, que com amor nos empuja
en el rio del devenir
para que seamos em vano
en ese futuro que todavia
tenemos presente
en la memória
que debe construir
un nuevo mundo.
Sangria nos meus olhos mortos
“O homem é um deus em ruínas”
Ralph Waldo Emerson
Começo o árduo trabalho de ensacar os figos. Olho a árvore e vejo a mão desproporcional de Deus brotando e descansando sobre a terra arada.
É outono e as folhas se desmancham sobre o chão caiado. A mulher de vértebras em andrajos murmura entre as frestas pretas de seus dentes fatigados: Perante o amor todo ser se desnuda.
Marimbondos rondam o quintal e suas asas negras assustam os olhos planetários da minha infância esquecida. Os pés descalços esmagam a terra num misto incoerente de inocência e maldade. Minúsculas formigas deslizam sobre o tronco cinza, se encontram, se beijam e se abandonam. A simplicidade me apavora.
- Você sabia que as larvas entram no figo, comem-no por dentro e morrem sem poder escapar da própria armadilha? Bonito isso, né?
- Existem tantos homens que são como essas larvas... Invadem nossas entranhas, alimentam-se de nossas vísceras e morrem dentro de nós, devorados pela mesma fúria que os impeliu a entrar.
Aperto a polpa tenra.
No início o gosto não me agradava, mas acabei por apreciar o ritual de abrir a fruta e degustar seus desenhos. Me passava pela cabeça todas as teorias matemáticas tentando provar a inexistência do obtuso. O retorno provável-trágico da vida.
Mordo a flor.
Um velho alto e magro, cuja pele insistia em acariciar o mistério, rezava todas as tardes pelos fetos não vingados. Eu dizia amém, esquecida das mortes fecundas do meu útero. Um sol vermelho sai e faz um escarcéu sob minha vagina de puta cansada. Minha carne despenca dia após dia dos ossos e almeja se esconder na solidão omissa de ancestrais porões brancos. Nostalgia da época em que fui criatura insignificante e era possível estrangular o tempo. Despejar toda areia sobre o ar. Enquanto homens e janelas verdes contemplavam passivos todo suicídio.
Vivo só. Durante as chuvas anoiteço as vistas e sonho com o espetáculo raro das touradas. O corpo da mulher nasceu deformado para o afeto e para a fratura exposta. É apenas uma caixa vazia de paixões frustradas. A autopiedade fez ninho nos meus olhos mortos. Ocos. O amor se extingue entre as podas drásticas e o descaso das madrugadas. Meu coração é um punho fechado. Abril? Não é tempo de figos.
Marcia Barbieri é da cidade de São Paulo/SP. Formada pela Unesp em Língua Portuguesa e Língua Francesa. Tem textos publicados nas Revistas Literárias Cronópios, Germina, Escritoras Suicidas, O Bule, Meio Tom. É colunista das Revistas Literárias Caos e Letras e Sinestesia Cultural.
Edita o blog: www.avidanaovaleumconto.blogspot.com.
E-mail: marcia_barbieri@hotmail.com
De “Cuaderno Rojo” (2002)
LIBÉLULA
La libélula es un ángel caído en desgracia
que doma – incansable – el aire arisco.
La libélula es hija del helicóptero y la abeja,
curiosísima aventura.
Cuando nos presta sus ojos
podemos ver – en el día – las estrellas
que azulean.
Con el más leve sonido,
en las paredes de yeso
su escasa sombra aterra.
FOTOGRAFÍA
Tiene la muerte a un niño asido de la mano.
La mano del niño es inmensa y pronto cubre
a la muerte con falanges y nudillos.
Tiene el niño una muerte en la mano
y nos la arroja riendo, con gesto de loco
o de anciano.
Tiene la muerte una fotografía impresa en papel delicado,
en ella se mira a un niño de grandes manos; en esa fotografía
que a todos muestra, contenta, estamos todos
estamos todos presentes.
De “Rocanrol y Canciones del Futuro” (inédito)
UPDATE
“Necesitamos un mundo que se eleve”
Tomi Kontio
Este es un poema automático: On,
y el cielo escupe serpiente áureas.
Off, y se hace un silencio de muerte
en el recinto, de pronto esfera.
La palanca verde a la derecha
desencadena humores acuáticos,
como caleidoscopios de papel picado.
El botón rojo abre los párpados de los claveles
y exhuma la grafía de los muros areniscos.
La tecla X permite acceder al mensaje,
que consiste en una sola y fatal palabra.
Una vez leída ya nada será lo mismo.
Pero el tormento es temporal y -a la larga- obsoleto.
Este poema será reemplazado en breve
por un software macanudo y optimista.
Pierda cuidado.
POETAS DEL FIN DEL MUNDO
Hoy, que el fin del mundo está cerca
déjenme decirlo de la manera
más cursi posible:
poetas del fin del mundo, uníos.
Fundemos
recorramos el planeta con plata prestada
pintemos bigotes en los posters de los dioses.
Yo, qué he fracasado en todos los menesteres
del entendimiento humano,
que le debo tanta plata a tanta gente
que he mirado el Parnaso con delectación babosa
declaro: que esta vida es todo lo que mis ojos verán
denuncio el hambre de las calles,
la senectud de las ideologías
la inoperancia de las religiones
la soledad de la hora pico.
Ayúdenme a gritar con las manos alzadas
y drogadas como en un concierto de rock:
que esta vida es todo lo que sus ojos verán
que nos mamaron compadres,
que esta vida es todo lo que tus ojos verán,
que rompieron la alcancía y no nos enteramos.
Que esto es lo que hay, y punto.
CANCIONES DEL FUTURO [2]
“Deja vú de lo que va a venir”
Fito Páez
Escribamos reseñas de libros sin publicar
fragmentos de novelas inexistentes
empecemos por el último verso
del poema más grande del mundo.
Pintemos estudios inconclusos
firmemos grabados ausentes
vendamos lienzos y tablas en blanco.
Dediquémonos a la crónica y la glosa
al balbuceo constante de la crítica
recomendemos canciones odiosas
alabemos a los autores pérfidos.
La poesía no está en la calle:
en la calle está la gente que camina y trabaja
y cuestiona la utilidad de un poeta
la profundidad del teorema
la eficacia de la música
el beneficio del alma
sin despeinarse la rutina.
En la calle están los perros
que se comen a los niños del futuro,
en la calle están los autos
inmóviles / de la crisis eterna.
Busquen la poesía en otra parte,
señorita periodista,
busquen la poesía en otra parte.
jolivud
Decir bai-bai
desde treinta y un dientes
amarillos
zumbar azuzando
como la gran mosca
que sospecha la muerte
frotarse contra el vidrio
de los vivos
hacer asú con los labios
en trompeta
soy una superestrella carajo
mis venas se hinchan de orgullo
te invito a mis días y espasmos,
a mi baño, a mi impotencia
dame el flash el arquitrabe
el jale el insomnio la cornucopia
soy una superestrella
y no reiré la gran broma.
PLEGARIA DEL LADRADOR
Mister Dios si está usted por ahí
deme una señal, no sea malo
concédame días plenos
y mujeres escandalosas
como a mick jagger
concédame el génesis del fuego
y la cabeza partida
de morrison y hendrix.
Incline su alba cabellera para verme jugando
a las escondidas con la cordura y el sano juicio.
¡Fíjese nada más este país, haga el favor!
Usted que es dueño de un alma
de destrucción masiva,
tenga misericordia de la mediocridad
y el mal gusto, pero eso sí,
cómase vivos a los fanáticos del poder
y a nuestros pobres rockstars egomaníacos.
Yo, que soy un perro y el rey de los lagartos
emplazo a su autoridad, Mr. Dios, a que se ponga las pilas y
deseándole éxitos en sus funciones, me despido atentamente.
De iPoem (2008)
i - Poem
“…como el sol y la afeitadora eléctrica”
Luis Alberto Spinetta
Apreciemos la gracia y comodidad de
un menú de opción múltiple.
Las apariencias engalanan.
Gire la ruedita con amor
y encontrará el poema de su agrado.
Chatear es un acto de amor simulado.
Un i-poem en cambio
le ofrece al usuario
la ilusión del pensamiento,
el libre albedrío y la creatividad,
trasportándolo a parajes extravagantes y absurdos
plenos de palabrería incoherente
donde la gente se mata por un pan.
Haga de cuenta, la vida real.
Recuerde: si queremos un mundo nuevo
tenemos que acabar con éste.
NATIONAL GEOGRAPHIC
Un elefante telepático
es un antipático ente teleológico,
un espasmódico gordo come-síncopas
un artefacto móvil estrambótico.
Un elefante telepático
núbil, casto, antisistémico
estampa tintas estruendosas
tatúa estatuas, protomártires.
Un elefante telepático
asiste al caos económico
asesta conos en la cúspide
y canoniza necrosados.
Que alguien levante al elefante
que atente altiva al telepático
que atenta avive su fellatio
que tiente el tacto patológico.
Se muere tonto el elefante
sin una punta en la trompita
niño inocente, bruto errante
se va pisando margaritas.
HISTORY CHANNEL
El hombre edifica ciudades
debajo de las palabras,
paracaídas sublinguales
niñas pop angloparlantes.
Ya no hay remedio ni arcoíris
para la lluvia ácida de los desempleados.
La taxidermia es la nueva religión
de los desamparados de la democracia.
El mundo trata cada vez mejor a sus muertos
que salen en documentales
con la dentadura podrida
explicando en sus propios términos
el futuro de la especie.
CHALLENGER
no podemos,
aunque queramos,
descifrar la arquitectura
de un solo de piano
la temperatura del friso
las patologías del beso.
no conseguimos
aunque seduzcamos chicas
y dominemos los motores a combustión
palpar el silencio del diálogo
presentir el instante del sí
emular la penumbra del árbol.
nos ha sido dado el cielo
mas no el vuelo,
el orgasmo y no la vida eterna
el futuro y el olvido
en proporciones iguales.
estas son las cosas que hacen al camino,
los tics, las manías
las bocanadas profundas del aire.
estos pequeños suspiros
suman una cifra ignota
que detiene la cuenta y el aliento
a la hora luminosa del exilio.
cerremos los ojos
ajustemos el reloj del corazón:
la ciudad espera
con sonrisas ray-ban
y nubecitas jorobadas.
yo solo proyecto una sombra inquieta
contra el duro contorno domiciliario
que hoy llamo casa, mesa y mundo.